Οι παρ’ειρηνοδικείω δικηγόροι

           

               Είναι γνωστό, ακόμη και στο ευρύ κοινό, ότι οι δικηγόροι διορίζονται αρχικά σε κάποιο πρωτοδικείο της χώρας, και ύστερα σταδιακά προάγονται στο εκάστοτε Εφετείο και τον Άρειο Πάγο. Γι’ αυτό και αναφέρονται ως δικηγόροι παρά πρωτοδίκαις, παρ’εφέταις και παρ’αρείω αντίστοιχα.

            Όμως το άρθρο 24 του Κώδικα Δικηγόρων (εφεξής ΚΔ), προβλέπει και μία άλλη κατηγορία δικηγόρων, ξεχασμένη απ’ όλους, αυτή των παρ’ειρηνοδικείω δικηγόρων. Σύμφωνα με το άρθρο αυτό, δικηγόρος διορισμένος στην έδρα Πρωτοδικείου, μπορεί να ζητήσει το διορισμό του ειδικά σε κάποιο Ειρηνοδικείο της περιφέρειας του Πρωτοδικείου όπου είναι διορισμένος, πλην του Ειρηνοδικείου της έδρας του Πρωτοδικείου. Τέτοιος ειδικός διορισμός παρ’ειρηνοδικείω, έχει τόσο θετικές όσο και αρνητικές συνέπειες. Αφενός, κατ’ εφαρμογή του άρθρου 54 ΚΔ, ο παρ’ειρηνοδικείω δικαιούται να παρίσταται μόνο ενώπιον του Ειρηνοδικείου όπου είναι διορισμένος και έτσι δεν μπορεί πλέον να παρίσταται αυτοπροσώπως σε ανώτερα δικαστήρια. Επίσης, σύμφωνα με το άρθρο 56 ΚΔ οι παρ’ειρηνοδικείω δικηγόροι δεν μπορούν ούτε να παρίστανται σε οποιοδήποτε ποινικό δικαστήριο ουσίας της χώρας, όπως δικαιούνται οι υπόλοιποι δικηγόροι.  Οι περιορισμοί αυτοί είναι οπωσδήποτε η αιτία που ο θεσμός αυτός ουδέποτε είχε επιτυχία. Όμως ο νόμος έχει προβλέψει ένα αντιστάθμισμα στην παρ. 2 του αρ. 54 ΚΔ., η οποία προβλέπει ότι σε κάθε ειρηνοδικείο όπου έχουν διοριστεί τουλάχιστον 4 παρ’ειρηνοδικείω δικηγόροι, κανείς άλλος δικηγόρος δεν μπορεί πλέον να παρίσταται αυτοτελώς. Ο νόμος δηλαδή προβλέπει ένα είδος μονοπωλίου προς όφελος των παρ’ειρηνοδικείω, ως αντιστάθμισμα των περιορισμών που θέτει στην παράστασή τους στα υπόλοιπα Δικαστήρια.

Πιστεύουμε λοιπόν, ότι με δεδομένο τις σημερινές δύσκολες συνθήκες άσκησης της δικηγορίας λόγω αφενός του ολοένα αυξανομένου αριθμού των δικηγόρων που εισέρχονται στο επάγγελμα και αφετέρου της απαξίωσης της χρήσης της δικαιοσύνης ως μέσου επίλυσης των διαφορών από τους πολίτες, λόγω του απογοητευτικά μακρύ χρόνου εκδικάσεως των υποθέσεων και του κόστους, θα πρέπει να επανεξεταστούν οι δυνατότητες που προσφέρει ο διορισμός δικηγόρων παρ’ειρηνοδικείω. Πράγματι, το μονοπώλιο που προβλέπει ο νόμος για τους παρ’ειρηνοδικείω, υπό το πρίσμα της πρόσφατης αύξηση της καθ’ύλην αρμοδιότητας των Ειρηνοδικείων λόγω ποσού στα 15.000 ευρώ και την ολοένα και μεγαλύτερη συγκέντρωση των νέων δικηγόρων στις έδρες των Πρωτοδικείων, φαίνεται να είναι μία λύση για τη σχετικά γρήγορη και ταχεία επαγγελματική αποκατάσταση των νέων κυρίως δικηγόρων στις έδρες των πιο απομακρυσμένων ειρηνοδικείων (π.χ. στο Δικηγορικό Σύλλογο Σύρου σε σύνολο 75 Δικηγόρων, 36 είναι εγκατεστημένοι στην Ερμούπολη, 6 στην Άνδρο, 5 στη Μήλο, 6 στη Μύκονο, 12 στην Πάρο, 1 στη Σίφνο, και 9 στην Τήνο).

Ευελπιστούμε λοιπόν, ότι ο θεσμός των παρ’ειρηνοδικείω Δικηγόρων, ο οποίος έχει μεν πέσει σε αχρησία, όμως οι σχετικές διατάξεις ισχύουν, θα φανεί χρήσιμος τουλάχιστον στους νέους Δικηγόρους επιτρέποντάς τους να εγκατασταθούν στην έδρα κάποιου νησιωτικού Ειρηνοδικείου, χωρίς να υφίστανται τον ανταγωνισμό των υπολοίπων και αρχαιοτέρων Δικηγόρων.

Ιωάννης-Ιάκωβος Παραδείσης

Απρίλιος 2003